Bij menig jonge PSV-fan staat de 10-0 overwinning op Feyenoord van 6 jaar geleden in het geheugen gegrift. Als kind van de jaren ’80 is een andere monsterscore tegen de Rotterdammers mij echter nog meer bijgebleven. 7-2 wordt het op die bewuste oktoberzondag in 1996. Een wervelende wedstrijd die ik nog steeds van minuut tot minuut kan spellen. Hoofdrollen aan Eindhovense kant zijn er voor Luc Nilis, Wim Jonk en Philip Cocu, maar deze ode is voor de échte regisseur van die klinkende overwinning: George Boateng.
We schrijven 20 oktober 1996. Mijn plek op deze onvergetelijke zondagmiddag in het Philips Stadion? De jeugdrang. Omringd door opgeschoten boerenknullen uit Knegsel, tokkies uit Woensel-West en kameraden uit Strijp maak ik die dag weer mijn tweewekelijkse acte de présence. Het is mijn eerste jaar met een seizoenkaart – ik ben dan 9 jaar – en het is meteen feest. Eindelijk weer een kampioenschap, na de jarenlange wereldheerschappij van Ajax.
Van een nakend Eindhovens kampioenschap is in oktober echter nog absoluut geen sprake. Van een legendarische overwinning op Feyenoord evenmin. Na 2 minuten zet Henke Larsson de bezoekers al op voorsprong en pas een half uur later komt PSV langszij. Na een werkelijk schitterende aanval, met hakjes van Vink én René Eijkelkamp (!), schuift Wim Jonk de gelijkmaker binnen. Verder zijn er echter weinig deuken in pakjes boter te bemerken aan Eindhovense zijde. Feyenoord zit zogezegd op rozen en lijkt zonder zorgen de rust in te gaan.
Enter George Boateng. Vooral bekend als latere controleur, aanjager en onmisbare spil op het middenveld bij Aston Villa en Middlesbrough, staat de geboren Ghanees bij Feyenoord geposteerd als rechtsback. De 4-voudig international is dan nog een jong broekie van 21 lentes jong, maar heeft toch al enige naam gevestigd. Al is dat niet perse positief: licht ontvlambaar, het mes tussen de tanden, vaak net over het randje – het zijn uitspraken die George in die dagen als geen ander kenmerken. Met notoire relschoppers als Henk Vos en Henk Fräser heeft de jongeling bovendien een aantal uitstekende voorbeelden om tegen op te kijken.
Vanaf de tribune zie ik hoe vlak voor rust de stoppen doorslaan bij Bang Bang Boateng. Het slachtoffer: Philip Cocu. Een doldrieste trap op de borstkas van de huidige PSV-coach noopt arbiter Mario van den Ende tot het onvermijdelijke: George mag gaan douchen en de bal gaat op de stip. Een buitenkansje dat Luc Nilis zich niet laat afpakken. Het blijkt de opmaat naar een voetbalshow die zijn weerga niet kent. Als beide ploegen na een kwartier weer uit de kleedkamer komen, weten we op de jeugdrang genoeg: dit wordt bijzondere middag. PSV danst. Feyenoord stort ineen. Dick Advocaat glundert. Arie Haan briest. Het wegvallen van Boateng verlamt de Rotterdammers en de thuisploeg maakt daar dankbaar gebruik van. Alles verandert in goud voor de Eindhovenaren en de arme Ed de Goey mag de bal nog vijf keer uit het net rapen.
Het is een weergaloze voetbalmiddag, met grote gevolgen. Met één woeste kick verandert George Boateng onbewust voorgoed het leven van twee mensen. Zijn eigen leven – na het incident lijkt hij rust te vinden en komt zijn carrière in een stroomversnelling – maar vooral het leven van een jonge voetbalfan. Die dag sluit ik PSV definitief in mijn armen.
Bedankt daarvoor, George.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Erik Molkenboer
EPISCHE VOETBALLERS 