Ergens halverwege de EK-wedstrijd Wales – Slowakije ontkom ik niet aan een Nederlands elftal-herinnering. Storend, mijn EK-kater is hevig. De rode draad is volledig zoek. Voor wie ben ik, waarom en hoe afhankelijk van de vorm van de dag is dat? Via een oranjegekleurde herinnering blijk ik zaterdag in ieder geval voor Wales te zijn. Hoewel ‘m dat ook in mijn totale desinteresse jegens het Slowaakse voetbal kan zitten. Het Britse voetbal daarentegen, kan me bekoren. Dat kan een reden zijn.
De Britten geven in Frankrijk acte de presence met Engeland, Wales, Noord-Ierland en Ierland. Over hun presence in de Europese Unie (EU) stemmen ze op 23 juni, na de groepsfase. ‘Wat vindt Wales eigenlijk?’, vraag ik mezelf een halve seconde af. Via Hagenees John van Zweden – naast behangkoning ook redder van de Welshe voetbalclub Swansea City – die te gast is op NPO radio 1, beland ik met een half oog weer in het stadion van Bordeaux. Daar blijf ik niet lang hangen. Mijn gedachten dwalen af. Ze gaan terug in de tijd.
Het is ergens in de jaren ’90 als een Oranje-international (geen idee wie precies maar in ieder geval categorie Richard Witschge, Ronald de Boer, Boudewijn Zenden, Frank de Boer) in de NOS-studio uitlegt hoe Vinnie Jones zijn teamgenoten van Wales tegen Nederland vooraf op scherp zette. “Come on, let’s kill those motherfucking cheeseheads”, riep Jones door de catacomben. Er wordt in de studio schaapachtig om de anekdote gelachen. Onverzettelijkheid, Vinnie Jones had het. Hij kon weliswaar voetballend weinig potten breken maar door zijn uitstraling kon Vinnie Jones voor mij niet meer stuk. Britse onverzettelijkheid sprak mij sowieso wel aan.
Dat Vinnie Jones eruitzag als iemand die wel andere dingen brak, bezorgde hem behalve gezag op het voetbalveld ook een nieuwe carrière. Hij werd gecast als acteur. Met zijn rollen in Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch van regisseur Guy Ritchie maakt Vinnie Jones zichzelf voor mij onsterfelijk. Tegenwoordig gaat hij er zelfs prat op dat hij een filmster is en geen voetballer. “I speak to kids today and I’m not Vinnie Jones, footballer, but Vinnie Jones, film star. I have to make them watch YouTube to find out what I used to do”, liet hij jaren geleden optekenen door de Britse Journalist Cameron Sharpe. Ook bij journalisten boezemde Vinnie de nodige angst in, blijkt uit het artikel van Sharpe voor het politieke en culturele Britse magazine New Statesman.
Gelukkig hoef ik Vinnie Jones niet onder ogen te komen. Hoef ik hem niet te vragen naar zijn epische voetballerschap, wat hij van het Nederlandse voetbal vindt of hoe hij denkt over een Brexit. Nee, mijn cheesehead blijft gelukkig heel en juicht voor Groot-Brittannië. Hopelijk kunnen we na de groepsfase nog van ze genieten.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 