Nee. We doen niet mee. Een zomer zonder Oranje. Nederland is in één klap 16 miljoen neutrale toeschouwers rijker. Het zijn de snoeiharde feiten na een desastreus verlopen kwalificatiereeks. De nationale voetbaltrots is daarmee tot een historisch dieptepunt gedaald. Het euvel van de ploeg? Een chronisch gebrek aan meedogenloosheid. Mannen voor wie het resultaat heilig is. Buffelaars die zichzelf wegcijferen voor het collectief. Jean-Paul de Jong weet ongetwijfeld waar ik het over heb.
Het braafste jongetje van de klas. Het is de eerste associatie die mij te binnen schiet. Het geraffineerde krulhaar. De blosjes op de wangen. Het shirt keurig in de broek. Jean-Paul straalde op het eerste oog alles behalve meedogenloosheid uit. Eerder de ideale schoonzoon die vol trots een prijzenkast vol toekomstige fairplay-onderscheidingen bij elkaar zou gaan voetballen.
Het was onvervalste schijn. Deze man was een wolf in schaapskleren. De transformatie op het veld was verbazingwekkend. Jean-Paul speelde elke wedstrijd met het mes tussen de tanden. Nietsontziend ging hij te werk. De voetballer schuwde nimmer het duel en vocht vol overgave menig veldslag uit. Jean-Paul kon verschrikkelijk uitdelen. Het middenveld? Daar kwam je liever niet. Of je liep het risico op een venijnige tackle in de persoon van de Jong. Op duelkracht en vechtlust was deze man nimmer te kloppen.
Jarenlang hadden de arbiters hun handen vol aan de kwieke speler. De carrière van de voetballer werd gekenmerkt door een oneindige potpourri aan charges. Door de jaren heen ontpopte De Jong zich logischerwijs tot een prentenverzamelaar pur sang. Het recordaantal gele kaarten was seizoenen lang in zijn bezit. De beste man werd maar liefst 83 maal op de bon geslingerd. Een prestatie van formaat.
Desalniettemin heeft het de voetballer geen windeieren gelegd. Jean-Paul groeide uit tot een van de vaandeldragers van FC Utrecht. Jarenlang was de middenvelder de trotse aanvoerder van de Domstedelingen. De ongenaakbare voetballer was het toonbeeld van onverzettelijkheid. En als geen ander kon de grillige mannetjesputter zijn ploeg op sleeptouw nemen. De Galgenwaard smulde ervan.
Was het ook een garantie voor succes? Jazeker. FC Utrecht wist met de noeste middenvelder in de gelederen in totaal twee bekertitels en een Johan Cruijff Schaal aan het palmares toe te voegen. Het waren gouden jaren. De ster van de Jong was rijzende en hij werd door de eigen achterban op handen gedragen. Mister Utrecht was geboren.
Die onverzettelijkheid. Het gevoel dat je in de spelerstunnel al met 1-0 voorstaat. Oranje is er inmiddels mijlenver van verwijderd. Waar zijn ze toch gebleven? Die krijgers. Die nietsontziende mannen. De vechtmachines die als geen ander hun ploeg op sleeptouw kunnen nemen. Bij Oranje worden ze node gemist.
Hopelijk vinden we hem snel: de nieuwe JP.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Maarten Kuijken
EPISCHE VOETBALLERS 