Baarden en matjes. Onlosmakelijk verbonden met de voetbalsport. Trifon Ivanov was nochtans niet de eerste die met dergelijke opschik acte de présence gaf op de Europese velden. Wat te denken van Roberto Baggio of Rudi Völler? Stuk voor stuk begenadigde voetballers die, ondanks hun wanstaltige verschijningen, menig voetbalhart harder deden kloppen. Als we de keur aan lelijkste-voetballers-aller-tijden-lijstjes op de digitale snelweg mogen geloven, spant er evenwel één matjesman de kroon: Trifon Ivanov, de wolf uit Bulgarije.
Nu de Bulgaars equipe slechts een rol in de marge van het wereldvoetbal speelt, is het moeilijk voor te stellen dat de Bulgaren twintig jaar geleden afschrikwekkende en achtenswaardige tegenstanders waren. Dit alles was te danken aan levende legende en voormalig Barça-ster Hristo Stoichkov, die met zijn rushes op de Europese eindtoernooien iedere verdediging uit elkaar scheurde. De Heraldische Leeuwen hadden echter nog een andere joker achter de hand: Trifon Ivanov, de stoïcijnse verdediger die er bij ieder duel genadeloos opklapte.
Ook in de catacomben vooraf aan de wedstrijd had de behaarde Bulgaar een streepje voor. Eén blik was afdoende om de midvoor van de tegenstander de schrik van zijn leven te bezorgen. Hetzelfde gold voor menig kind met een Panini-verzameling die nietsvermoedend een nieuw pakje voetbalkaarten aanbrak. Het zal je maar gebeuren; de woeste blik van Ivanov op het netvlies gebrand. Nachtmerries en jeugdtrauma’s. Ivanov stal immer de show. Als Trifon geen profvoetballers was geworden, had hij het als roadie van een Oost-Europese metalband vast ook gered.
Getuige zijn liefst 18 gele- en 3 rode kaarten in slechts 56 wedstrijden bij de destijds Spaanse hoogvlieger Real Betis Sevilla, kunnen we concluderen dat de petulante Bulgaar het gaspedaal wel wist te vinden. Ivanov stond garant voor tenminste één roekeloze tackle per wedstrijd. Desalniettemin stond de gezwinde voorstopper wel degelijk zijn mannetje. En dat kan Ruud Gullit beamen. Met het Nederlands elftal kruiste De Zwarte Tulp meerdere keren de degens met Trifon Ivanov. Gullit was daarbij dermate onder de indruk dat de voormalig Ballon d’Or-winnaar later verklaarde dat Ivanov de beste speler is waar hij ooit tegen speelde. Inderdaad. De Bulgaarse mannetjesputter was niet zomaar een verdediger.
Trifon Ivanov maakte niet voor niets deel uit van de gouden generatie van het Bulgaarse voetbal. Oké, De Bulgaarse Wolf was een ongepolijste speler die niet zelden voor het eindsignaal al onder de douche stond, maar hij kon je ook plompverloren drie punten bezorgen. Ivanov had namelijk een verwoestend afstandsschot in de benen. Tot ongenoegen van zijn ploeggenoten zag Trifon meerdere keren per wedstrijd zijn kans schoon om vanaf 40 meter aan te leggen. De bal vloog er ook wel eens in. Met meer dan 50 doelpunten was Ivanov één van de meeste scorende verdedigers van de jaren negentig.
Afijn, de cultheld uit Bulgarije heeft tijdens zijn carrière een onuitwisbare indruk achter gelaten. Het nieuws dat Ivanov, februari jongstleden, op vijftigjarige leeftijd overleed aan een hartaanval sloeg dan ook in als een bom. De voetbalwereld was de borstelige ausputzer gelukkig niet vergeten. In Brazilië werd een amateurvoetbaltoernooi naar Ivanov vernoemd, in Sevilla kun je thans genieten van Spaanse tapas in ‘Casa Trifon’, en de Panini-kaarten met de karakteristieke mat vinden middelerwijl weer gretig aftrek.
Trifon, rust in vrede.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Niek Leermakers
EPISCHE VOETBALLERS 