De kale, korte, gedrongen man. Regelmatig kom ik ‘m tegen. Als visboer, monteur, huisschilder en achteloze voorbijganger verschijnt hij overal moeiteloos in verschillende gedaantes. Langs voetbalvelden hoef je ‘m bijvoorbeeld niet lang te zoeken. Van Zeeland tot diep in Groningen meldt hij zich minstens een doordeweekse trainingsavond en elke zaterdag of zondag voor een potje amateurvoetbal. Deze ode gaat over hen. De alledaagse helden. En in het bijzonder over hun enige vertegenwoordiger tussen de palen op het hoogste profniveau: Wim de Ron.
Van San Siro tot in de Langeleegte weerkaatsten de stadionlichten op zijn hoofd. Dat het niet zijn lengte was die hem deed doorbreken staat buiten kijf. Des te knapper dat hij het haalde. Regelmatig trof hij opponenten in zijn strafschopgebied die veel langer waren dan hij. Dat gaf niks. Studio Sport op zondagavond: de corner komt van rechts en ik houd mijn adem in. De bal komt strak voor de goal. Tussen een woud van spelers schiet opeens iemand als een duveltje uit een doosje. De spitsen hebben het nakijken.
Terwijl Wim de Ron zijn (keepers)trainingen en wedstrijden afwerkte bij achtereenvolgens PSV, Cambuur Leeuwarden en RBC Roosendaal, deed ik dat in de jeugd bij DVC ’26 in Didam. Daar had keeperstrainer Hans, met alle respect een kalende, korte gedrongen man te noemen, wekelijks een bont gezelschap onder zijn hoede op sportpark De Nevelhorst. Er was bij ‘zijn’ keepers geen pijl te trekken op zaken als talent, lengte, wilskracht, slimmigheid of haargrens. Soms wenste ik kleine keepers met talent toe dat ik ze een stuk van mijn lengte kon geven. Dan hoefden zij op hun beurt niet eens mijn gebrek aan talent aan te vullen. Hoewel ik toen al langer was dan Wim de Ron, zou hij ongetwijfeld op mij neergekeken hebben.
Vanwege zijn verdiensten in het shirt van Cambuur en zijn liefde voor (of liever: in Friesland) krijgt Brabander Wim de Ron in de lokale pers de stempel ‘Brabofries’. Toch wist hij niet daar in het noorden maar in het diepe zuiden bij RBC Roosendaal zijn handschoenen in de wilgen te mikken. Daar in Noord-Brabant begon hij ook zijn (voetbal)leven, via Dinteloord en Eindhoven. Hoe een afscheidsfeest bij het RBC Roosendaal van 2003 met o.a. Tininho, Henk Vos, Maikel Aerts en onder leiding van Robert Maaskant eruitziet, laat zich raden. Naar zijn oud-trainer heeft Wim de Ron goed geluisterd, zo blijkt bij Leovardia.
Ik zag hem laatst nog met schollen in de weer op de markt, olie verversen bij de garage, fluitend een kozijntje schuren op de steiger. Dat zijn dingen die de kale, korte, gedrongen man doordeweeks zoal doet. Maar dan het weekend. Op een winderige weekenddag treffen we hem op een sportpark, bij een jeugdwedstrijd langs een knollenveld ver in het hoge Noorden. Daar waar Wim de Ron een grootheid werd.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 