Straatschoffies en het Nederlandse topvoetbal. Niet zelden een slecht huwelijk. We moeten dan ook terug naar midden jaren negentig voordat het eerste succesverhaal zich aandiende. Driss Boussatta was de naam. Dries voor vrienden. De jonge rechtsbuiten uit de De Baarsjes leerde het pingelen op de pleintjes van het Amsterdamse stadsdeel. Terwijl veel van zijn leeftijdsgenoten de overstap naar het gras niet konden maken, groeide Dries uit als hét schoolvoorbeeld voor alle Marokkaanse jongens met een voetbaldroom.
De wetten van de straat. Winnaarsmentaliteit. Killerinstinct. Uitspraken die onlosmakelijk zijn verbonden met het gros van de jonge voetballers in de Eredivisie. Tenminste, als we de woorden van deze gewezen supertalenten mogen geloven. Achter de schermen blijken veel van deze beginnelingen de druk die het profvoetballersbestaan met zich meebrengt niet aan te kunnen. Bijzaken. Stampij in de kleedkamer en meer van dat soort ongein. De vermeende winnaarsmentaliteit maakt al snel plaats voor onverschilligheid. En die eigenschap is niet welkom in ‘de top’. Dries Boussatta liet twee decennia geleden zien hoe het wél moest. Met frivool voetbal welteverstaan.
Kappen, draaien, schieten. Schaartje hier, schaartje daar. Panna, sprintje, pegel. Pleinvoetbal in een stadion. Dries verstond zijn vak. Na een moeizaam jeugdtraject – via FC Volendam, het grote Ajax en het inmiddels wijlen FC Haarlem – maakte de jonge Amsterdammer uiteindelijk zijn debuut bij het bescheiden SC Telstar. Daar verdiende de rechtsvoor al snel zijn transfer naar de Eredivisie. De Galgenwaard werd het toneel waar Dries niet alleen zijn voetbalkunsten tentoonspreidde, maar ook alle haters een koekje van eigen deeg gaf. Een jonge Marokkaan met een succesvolle carrière in het hedendaagse profvoetbal. Dat kon natuurlijk niet.
Dries bleek echter een bijtertje en plaveide de weg voor een nieuwe generatie. Khalid Boulahrouz, Ibrahim Afellay en Ismael Aissatti. Stuk voor stuk talentvolle voetballers die het zelfs tot Oranje schopten. Ook wat dat betreft bleek Dries een pionier. De inmiddels voor AZ spelende pingelaar had namelijk al lang en breed 4 interlands voor de Nederlandse equipe op zijn toch al imposante palmares bijgeschreven. Die beslissing kwam hem echter duur te staan tijdens de wedstrijd tegen zijn vaderland Marokko in de Amsterdam Arena. Striemende fluitconcerten vielen hem ten deel. Met de complimenten van het uitvak.
Dries kreeg enkele maanden later echter geen belletje meer van de bondscoach en koos eieren voor zijn geld. Boussatta toonde zich vergevingsgezind jegens de Marokkaanse supporters en maakte gebruik van de vriendschappelijke interland-clausule. De Leeuwen van de Atlas konden nog wel een rappe vleugelflitser gebruiken. Hierdoor speelde de Nederlander tevens vier interlands voor het Noord-Afrikaanse land.
Al tijdens de voetbalcarrière van Boussatta werd duidelijk dat de voormalig pleintjesvoetballer ook naast het voetbal zijn mannetje stond. De Amsterdammer toonde zich een waardig entrepeneur. Zo opende Dries de afgelopen jaren een spa, een sportmarketingbureau én de populaire espressobar Buongiorno. De koffiekoning van Mokum startte onlangs de zesde vestiging van de succesformule. Dries is – eenmaal op snelheid – niet meer te stoppen, zo blijkt. Stigma’s. Rechtszaken. Hardnekkige vooroordelen; Dries dribbelt er argeloos doorheen en is daarmee een voorbeeld voor iedere ambitieuze jongeling. Kansen. Die moet je pakken. En dat weet Dries maar al te goed.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Niek Leermakers
EPISCHE VOETBALLERS 