Zijn naam klinkt als een cocktail uit de Caraïben. Samba op het strand, schaarsgeklede vrouwen die mooi staan te zijn en kwetterende tropische vogels. Een balgoochelaar die het publiek ‘ohs’ en ‘ahs’ laat slaken. Alles schudt. Capoeira. Tininho.
De realiteit? Verre van dat. Ronildo Pereira de Freitas arriveert in de zomer van 1998 in Nederland en de verwachtingen zijn hooggespannen. Om deze te temperen, besluit hij zijn naam te veranderen. Ronildo wordt Tininho – een bijnaam die hij in Portuguesa kreeg – omdat hij teveel op Ronaldo lijkt. Het is op z’n zachtst gezegd typerend te noemen. Want eigenlijk lijkt Tininho in niets op zijn illustere landgenoot.
Het begint nog goed, want de Braziliaan wordt in zijn eerste seizoen bij Feyenoord als basisspeler kampioen van de Eredivisie. Helaas gaat het daarna bergafwaarts met de linkervleugelverdediger. Hij speelt minder duels, belandt op de bank ten faveure van Tomasz Rząsa en voetbalt vervolgens bij RBC Roosendaal, NEC en ADO Den Haag. De middenmoot blijkt de max voor de Zuid-Amerikaan, die bovendien steeds vaker negatief in het nieuws komt.
Wat doe je namelijk als je niet goed genoeg bent? Dan verzin je andere manieren om te winnen. Tininho wordt gemeen. Hij gaat op knieën staan, slaat z’n tegenstander in het gezicht en laat zijn ellebogen spreken. Uiteindelijk verlaat hij de Eredivisie via de achterdeur om op Cyprus te gaan voetballen. Is het de jaloezie op Ronaldo? Frustratie om zijn beperkte voetbalkwaliteiten? We zullen het nooit weten.
Wat we wel weten, is wat hij nu doet. Hij is oprichter van een voetbalschool voor arme kinderen in Brazilië. In een interview verklaart de oud-prof dat zijn hart altijd in het vaderland is gebleven. ‘Ik ben teruggegaan naar mijn roots.’ De kinderen betalen niks op zijn school, ze komen alleen maar voetballen. Het resultaat? Swingende koters. Voetbalbeleving. Palmbomen. Lekker weer. Lachende gezichten. Met dank aan Tininho.
Tekst: Dirk van den Heuvel
EPISCHE VOETBALLERS 