Julio Ricardo Cruz – El Jardinero

Het Feyenoord van eind jaren negentig: sleuren, trekken, hard werken en de huid duur verkopen. De stadionclub floreert in harde overtredingen, opstootjes en supportersrellen rondom De Kuip. Het legioen wil dan ook alleen spelers op het veld zien die met het mes tussen de tanden spelen. John de Wolf, de brute mannetjesputter van weleer. Of Ulrich van Gobbel, de ongrijpbare Tasmaanse duivel langs de zijlijn. De harde kern van Feyenoord kan er geen genoeg van krijgen. Een uitzondering op de regel? Julio Ricardo Cruz.

Met een statige naam als een Spaanse kolonel en het uiterlijk van een Peruviaanse panfluitspeler annex Argentijnse cowboy, heeft Julio Ricardo het in het begin niet gemakkelijk. Wat doet deze flegmatieke nummer 9, afkomstig van het grote River Plate, in deze spelersgroep met louter geharde krijgers? Het antwoord is simpel. Goals maken. Heel veel goals maken.

Al heeft Julio een broertje dood aan afjagen, bikkelen en oorlog in de zestien, toch zorgt de bonkige spits voor de broodnodige doelpunten. En voor duikelpartijen, naar goed Zuid-Amerikaans gebruik. De Argentijn weet, terwijl hij er rustig op los combineert met zijn Deense metgezel Jon Dahl Tomasson, in zijn eerste seizoen menig criticaster de mond te snoeren. 14 doelpunten. Niet slecht voor een flamboyante Don Juan die pas net in de harde havenstad komt kijken.

Een seizoen later volgt de kers op de taart. De goaltjesdief heeft als aanspeelpunt een groot aandeel in het, voorlopige laatste, kampioenschap van de Rotterdamse topclub en haalt wederom de dubbele cijfers. Julio kan niet meer stuk. Na twee weergaloze doelpunten in het tweeluik tegen ‘De Witte Dame’ in de Champions League, sluit het immer kritische Legioen de schwalbekoning definitief in de armen.

Het verhaal van Julio Ricardo Cruz leest dan ook als een jongensboek. De spraakmakende voetbalcarrière van ‘El Jardinero’ begon langs het veld in een buitenstad van Buinos Aires. Als tiener verdiende de jonge Julio namelijk een zakpesosje bij als tuinier bij de plaatselijke voetbalclub. Per abuis werd het jochie gevraagd een wedstrijd mee te ballen bij gebrek aan beter. Klaarblijkelijk had de terreinknecht niet alleen groene vingers, maar ook een neusje voor de goal. 

Het legendarische voetbalinstituut River Plate was er als de spreekwoordelijke kippen bij om de talentvolle midvoor aan zich te binden. Een kampioensjaar en liefst 22 golazo’s later, verdiende de voormalig hovenier zijn droomtransfer naar, in Julio’s eigen woorden, ‘opstapclub’ Feyenoord Rotterdam.

Aan ambitie geen gebrek bij de op het oog luie, maar bij tijd en wijlen simpelweg briljante, doelpuntenmachine Cruz. Dankzij de verbetenheid en volharding van El Jardinero hield de Argentijnse aanvaller voet bij stuk en verkaste na enkele jaren Mickey Mouse-competitie naar de prestigieuze Serie A. Aldaar behaalde Julio vele successen in het tricot van achtereenvolgens Bologna, Inter Milaan en Lazio Roma, waar hij zijn opzienbarende carrière afsloot.

Terug naar Loma de Zomara, de troosteloze stad ten zuiden van Buenos Aires, waar Julio decennia eerder de parkjes bijharkte. Nu hoopt de ex-voetballer er een nieuw hoofdstuk aan zijn jongensboek toe te voegen. Eén ding is daarbij duidelijk: de gewezen topschutter verloochent zijn afkomst niet. Julio stelt zich namelijk kandidaat als burgemeester van de stad en hoopt met behulp van zijn bekendheid als voetballer de omstandigheden van de plaatselijke bevolking te verbeteren. De aspirant politicus heeft ogenschijnlijk een hart van goud. En een flinke dosis ambitie des te meer.

Vaya bien, El Jardinero.

Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!

Tekst: Niek Leermakers