Het missen van de beslissende penalty. De fatale terugspeelbal. Of die desastreuze rode kaart die de wedstrijd doet kantelen. Ze vormen stuk voor stuk een bron van menig voetbaldrama. Het resultaat? Een onthutste achterban die zich geen raad weet met de overdaad aan vurige emoties. De oplossing? Een zondebok. Een tragisch aspect van de rouwverwerking waarbij het kind van de rekening het moet ontgelden. Filip De Wilde kent het klappen van deze venijnige zweep als geen ander.
De zomer is in aantocht. We schrijven het jaar 2000. Les Diables Rouges kunnen zich sinds 1984 weer verheugen op een Europees Kampioenschap. Opa Waseige staat aan het roer van een kleurrijk elftal dat uit zijn voegen barst van klinkende namen. Erik Deflandre, Lorenzo Staelens, Marc Wilmots, Branko Strupar, Bart Goor, Luc Nilis. En wat te denken van de gebroeders Mpenza? Een bont gezelschap dat zonder twijfel hoge ogen kan gooien op deze eindstrijd. Dat is zeker en vast.
Niets blijkt minder waar. Voor de Rode Duivels loopt het toernooi uit op een grote deceptie. Het land gaat volledig ten onder. Druipt af na een vruchteloze groepsfase. Filip De Wilde begeeft zich in het oog van de orkaan en eist de onfortuinlijke hoofdrol op. Het betekent de start van een hartverscheurend drama.
De lijdensweg van de sluitpost gaat reeds van start in de openingswedstrijd tegen Zweden. In de tweede helft gaat de schutterende doelman op angstaanjagende wijze in de fout. Een rampzalige balaanname in de eigen doelmond. De bal is weg. Filip is weg. Mjällby zegt tack så mycket en schuift de aansluitingstreffer binnen. Een valse start voor De Wilde.
In de slotwedstrijd tegen Turkije gaat de beerput volledig open. De Wilde verliest op kinderlijke wijze het luchtduel met de Stier uit de Bosporus. De sluitpost faalt op alle fronten. Het gebrek aan sprongkracht. De belabberde timing. De hopeloze besluiteloosheid. Het betekent het volgende litteken op de ziel van de 35-jarige Zelenaar.
De kers op de taart moet zich echter nog aandienen. Met het leed van het eerste bedrijf nog vers in het geheugen doet de goalie in het gevolg er nog een schepje bovenop. Niemand weet wat De Wilde bezielde in de 81ste minuut. Het Koning Boudewijnstadion houdt zijn adem in als de overijverige doelman ver buiten het strafschopgebied de doorgebroken Erdem op Schumacheresque wijze genadeloos torpedeert. Het doet pijn aan de ogen. De aanslag wordt volledig terecht bestraft met een rode prent en de algehele malaise is een feit. Subiet vertrekt de goalie richting de coulissen. Waseige krijgt nog een hand. Salukes interlandcarrière. Filip weet het.
Voetbalminnend België is furieus na de uitschakeling. Koppen moeten rollen. Spelers moeten bloeden. En Filip is de gebeten hond. De opeenstapeling van ridicule flaters maken een ondankbaar slachtoffer van de doelverdediger. En zo gebeurt het. De doelman wordt gebombardeerd tot ultieme zondebok. De strontkar, de gifbeker en het boetekleed. Ze wisselen elkaar in rap tempo af.
Het kwam niet meer goed. Het huwelijk tussen de doelman en de nationale equipe was definitief voorbij. De sluitpost was getekend voor het leven. Arme Filip De Wilde. Een zondebok om nooit te vergeten.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Maarten Kuijken
EPISCHE VOETBALLERS 