Hij moet hier ergens zijn: de grootste verzameling epische voetballers die ik ooit bezat. Dat weet ik zeker. Regelmatig heb ik het afgelopen jaar zo op mijn oude slaapkamer in het ouderlijk huis gestaan. Dat ik nog eens met weemoed aan mijn dunne plastic helden zou terugdenken, had ik me eerder moeten bedenken.
Toch besloot ik elke logeernacht bij mijn ouders weer om Boudewijn Pahlplatz, Tijani Babangida, Wilfried Brookhuis en consorten daar op die stoffige boekenplank te laten staan. Daar had ik prima redenen voor. Vanaf het moment dat ik uit het huis van mijn ouders vertrok om in Nijmegen te gaan wonen, braken bijvoorbeeld jaren van krappe behuizing aan. Prima argument om zoveel mogelijk verzamelwaar achter te laten maar het gaf niet de doorslag. Er speelde nog iets: Radoslav Samardzic.
Zijn teamgenoot bij FC Volendam Johan Steur was een van de eersten die ik uit een Croky-zak plukte. Hans van Arum, Marco van Hoogdalem en Ab Plugboer volgden. Linea recta gingen ze de groene map in. Nog zo’n 200 plastic schijfjes passeerden de revue. Croky en zijn slimme reclamefirma hadden ze ‘Topshots’ gedoopt. Prima vondst, want het werkte. Heel voetbalminnend Nederland kocht de chips en dook de zak in op zoek naar de voetbalverrassing. Verspreid over Nederland kraakten er zakken Croky speciaal voor mij. De verzameling werd groter en groter, maar nooit compleet. Het schijfje met de beeltenis van linksbuiten Radoslav Samardzic kwam niet.
Na een tijdje zette ik dat laatste lege plastic vakje in mijn map maar uit mijn hoofd. Als 9-jarige lonkte ook de lego. Ik was ook nog nooit in Volendam geweest en zo dol op chips was ik niet eens. De Topshots-map kreeg een vaste plek op een boekenplank, uit het zicht. Als ik ‘m jaren later weer eens doorbladerde, lachten Fabian Wilnis, Ruud Heus en zelfs Ervin Lee me toe vanaf hun plastic achthoek. ‘Kom met ons terug naar de tijd van de PTT-Telecompetitie’, leken ze te zeggen. Dat was ook de tijd dat Joegoslavië nog Joegoslavië was. Het land waar Radoslav Samardzic in 1970 te Novi Sad geboren werd, drie jaar voordat Monica Seles daar het levenslicht zag.
Als vleugelspits bij Vojvodina Novi Sad had hij richting eind vorige eeuw niet kunnen vermoeden dat hij in Nederland behalve de eerste elftallen van FC Volendam, SC Heerenveen, Feyenoord en RKC Waalwijk ook de chipszakken van Croky zou halen. Laat staan dat hij vermoedens had van de erg vroege grijze haren die hij een kleine jongen in Didam bezorgde. Radoslav Samardzic: schitterend in afwezigheid. Sluitstuk van een verzameling.
Inmiddels blijkt ook mijn onvoltooide Topshots-map onvindbaar. Mijn plastic helden overleefden de transformatie niet van mijn jongenskamer vol Ferrari’s en voetballers naar een logeerkamer in het Marjolein Bastin-thema van mijn moeder. Dat is niet de omgeving waar mannen als Marciano Vink, Arno Doomernik en Louis Laros thuishoren. Ik had dan ook vrede met hun verdwijning.
Tot vandaag. Zojuist kocht ik op eBay de ontbrekende Topshot. Mijn volgende verzameling begint bij Radoslav Samardzic.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 
1 Comment