Garba Lawal – Bijrol in episch voetbaldrama

De jaren negentig. Uit die tijd kan ik me – naast de eeuwige Ger Senden – weinig Limburgse namen herinneren uit de basis-11 van de koempels. Buiten Limburg werd de club nauwelijks gevreesd, maar op Kaalheide kon het spoken. Niet zelden in de stromende regen, zo vertelt mijn geheugen mij.

Dat geheugen vertelt mij nog meer. Zoals de herinnering aan die Afrikaan met koempelbloed: Garba Lawal. Die herinnering is levendig. En dat is gek. Garba had alles in zich om in de vergetelheid te raken buiten Limburg, onder voetbalvolgers zonder uitgesproken sympathie voor de geel-zwarten uit Kerkrade. Precies de categorie waar ik me onder schaar. Hoe kan het dat zijn naam mij jaren later – hij speelde van 1998 tot 2002 bij Roda JC – nog te binnen schiet als het gaat over epische voetballers?

Het was in ieder geval niet dat hij ze er aan de lopende band binnenschoot in de PTT-telecompetitie (later KPN-telecompetitie). Zijn scorend vermogen moest het dus niet zijn. Het had vast te maken met zijn soms aandoenlijk ogende afhankelijkheid van het linkerbeen. De verdwaalde exoot in Limburgse dienst miste zelfs voor open doel eens omdat hij verzuimde zijn rechterbeen een stap naar voren te zetten om met zijn chocoladebeen een afgemeten voorzet binnen te tikken. De beelden daarvan hebben zich in mijn hoofd genesteld. Lang voordat er Youtube bestond. Of er in de tijd van de PTT-telecompetitie al GIF’s bestonden, weet ik overigens niet. Het was ongetwijfeld een koddige geweest.

Als ik wist waar ik moest beginnen met zoeken, zocht ik de beelden voor je op. Je had er vast om gelachen, net als ik. Telkens weer. Geen schaterlach, wel gegarandeerd een gniffel. Die gekke Garba met zijn rechterbeen van chocola. Onvindbaar zo. Het kon net zo goed in de Langeleegte zijn als in een bomvolle Amsterdam Arena. Het kon de eerste lentedag van dat jaar net zo goed zijn als de zoveelste stormachtige herfstdag. Waar moet ik beginnen?

Hoe kon ie ‘m missen. Onmogelijk eigenlijk.

Onmogelijk bleek het vinden van de beelden. Avond na avond gezocht, gepiekerd, wakker gelegen. Die online zoektocht naar mijn ultieme Garba Lawal-moment was uiteindelijk toch niet voor niets. Sterker nog, het leidde mij naar de verlossing. Ik besloot Garba Lawal voortaan te herinneren via een ander moment. Eindelijk een oplossing voor mijn plompverloren herinnering aan hem. Een beter deelbaar fragment, voorkomend in het collectieve geheugen van de vaderlandse voetballiefhebber die zich als vaste volger wekelijks meldde voor studio sport. Die herinnert zich ongetwijfeld de beelden.

Zouden er filmprijzen uitgereikt zijn voor episch voetbaldrama van vroeger, dan ontving Garba Lawal die voor de beste mannelijke bijrol. Die voor de beste mannelijke hoofdrol is namelijk voor Victor Kros. De onfortuinlijke invalkeeper van Sparta. Garba Lawal tekende (met links) voor het schot dat alles in zich had om in de vergetelheid te raken, Victor Kros tekende voor de vereeuwiging ervan.

Welterusten Victor. Lig er maar niet meer wakker van. Je deelt voortaan
mijn herinnering met Garba Lawal.