Elke zichzelf respecterende bruine kroeg heeft er wel eentje. In traditionele zalencentra in de periferie van Nederland tref je er meerdere. Nee, ik heb het niet over rookruimtes. Dat zijn vaak wanstaltige bouwwerken met een treurige gebruikersschare. Het gaat mij om iets anders. Om het tastbare, sublieme resultaat van vakmanschap, van noeste arbeid, van meten is weten, van frezen en van aflakken met liefde. Kroegmeubilair.
Het is inmiddels al 10 jaar geleden dat FC Twente kampioen van Nederland werd. Coach Steve McLaren had met Blaise N’Kufo, Bryan Ruiz, Theo Janssen en Cheick Tioté flink wat kwaliteit rondlopen. In de achterhoede speelden het echter geen hoogvliegers. Sterker nog, het was middelmaat wat de klok slaat. Zoals Ronnie Stam.
Het is een frisse zomeravond in Talinn. De A. Le Coq Arena vormt de bloedeloze setting van een taai potje interlandvoetbal. Een elegant oranje elftal neemt het op tegen een anonieme blauwe muur van Esten. Ojamaa. Lepmets. Teniste. Tamm. Het elftal schreeuwt om frivole voetbalnamen. Gelukkig staat een potsierlijk achternaam niet zonder meer gelijk aan een roemloos voetbalbestaan. Andres Oper kan het weten.
De succesformatie van Co Adriaanse van begin jaren nul: er is veel over geschreven. Ook door ons. Hoe kan een kleine provincieclub als Willem 2 overleven in het Europese miljoenenbal? Vooral dankzij de bekende vaandeldragers Mariano Bombarda, Jatto Ceesay en Joonas Kolkka natuurlijk. Stuk voor stuk speler die zich goed staande houden in de Champions League én UEFA Cup. Toch is er maar één speler De Tricolores onder Co pas echt belichaamt: onze goedlachse Burkinees Ousmane ‘Papa’ Sanou.
Clubliefde. Elke transferperiode reppen supporters loze kreten omtrent dit onderwerp. Jammerlijk feit is dat geld het tegenwoordig wint van clubliefde. Of het avontuur. Het lekkere weer in een zuidelijker land. Des te mooier vind ik het als buitenlanders clubliefde vinden in Nederland. Zoals de Braziliaan Hugo Alves Velame bij FC Groningen.
Een cynische mediapersoonlijkheid, een flamboyante persvoorlichtster en een eigenzinnige oud-voetballer lopen een café binnen. Dat is toevallig van een Griekse horecatijger die in zijn rariteitenkabinet vol bijzondere kostgangers met Ernemse tongval uiteenlopende facetten van het leven becommentarieert. Wie met dat uitgangspunt voor een boek bij een uitgever aanklopt, krijgt er misschien de handen niet meteen voor op elkaar. Laat staan dat boekhandels over elkaar heen buitelen om de primeur van de presentatie binnen te hengelen. Toch lijkt dit precies wat er wel gebeurde rond Theo Janssen – Marcel van Roosmalen op pad met De Dikke Prins.
Tijdens weken als deze heb je een exoot nodig. Iemand die zo kleurrijk en flamboyant is dat ie de grauwe wolkenpartijen en de kille druppels van het Nederlandse zomerweer doet verdwijnen. Die bevestigt dat het leven op zijn best is als de zon schijnt. Voetballers die passen bij die omschrijving bevolken de Eredivisie al jaren bij bosjes maar onder het keepersvolk zijn ze over het algemeen wat zeldzamer. Lichtpunt in de duisternis? Luciano José Pereira da Silva, misschien wel de Braziliaanste keeper die je je kon voorstellen.
