Sinds mijn zestiende ben ik regelmatig bestuurder van een gemotoriseerd voertuig. Dat betekent dat ik ook inmiddels al meer dan 15 jaar frequent bezoeker ben van tankstations. Of benzinepompen, zo u wilt. Als ik er over nadenk, kan ik me er een hoop herinneren. De BP in Didam waar een van mijn jeugdvriendinnetjes werkte, de Texaco in Beek waar die ene vrolijke man achter de kassa je altijd ontving alsof je zojuist de loterij had gewonnen of de Shell in Zevenaar die een jonge Coop-supermarkt-collega van mij op weg naar school besloot te overvallen om er vervolgens met een karige buit op de fiets vandoor te gaan. Om er een paar te noemen die ik met enige regelmaat bezocht voor verse brandstof. Toch zal er altijd een tankstation zijn die zich het prominentst in mijn geheugen heeft genesteld.
Gregoor van Dijk – Kleurrijke schopper
Alle odes
Opeens schoot de naam van Gregoor van Dijk door m’n hoofd. Iets deed me aan hem denken. De vraag die me hierna bezighoudt, is of er een Epische Voetballer achter Gregoor schuilt. Want zo speciaal was hij toch niet? Jawel. Gregoor blijkt een bijzonder kleurrijke voetballer te zijn.
Ali Ibrahim – Ghanese Goochelaar
Alle odes
‘Kappen met die hakjes!’ De trainer in kwestie laat er deze middag geen gras over groeien. Druk zwaaiend langs de lijn toont de beste man zijn ongenoegen. Het lijkt sinds de geboorte van mijn voetballoopbaan het credo van het ganze trainersgilde: normaal doen. Geen frivoliteiten in de tijd van de baas. Voor mij blijft het rijk der artistieke hoogstandjes jarenlang verboden terrein. In 1996 komt daar plotsklaps verandering in. De voetbalmissionaris in kwestie? Ali Ibrahim.
Finidi George – Een man om nooit meer te vergeten
Alle odes
Afgelopen weekend in Zwolle moest ik weer eens aan Finidi George denken. Hoef niet diep te graven in mijn herinnering om ‘m voor me te zien. Hoe dat komt, bedenk ik me pas een paar tellen later. Het hadden de fluwelen voorzetten. Of de goaltjes die de aanvaller meepikte in het eerste van Ajax. Wat te denken van die schitterende uithaal tegen Bayern Munchen in de halve finale van de Champions League. Een goal om nooit meer te vergeten. Natuurlijk spraken ook de korte interacties tussen hem en trainer Van Gaal in die tijd tot de verbeelding. Of de verbazing toen Finidi besloot zich een kapsel aan te laten meten waarin je de hand van (de kapper van) Edward Sturing zou kunnen herkennen.
DaMarcus Beasley – World Cup Willy
Alle odes
De Verenigde Staten van Amerika, al decennia lang het walhalla van het vrouwenvoetbal. Soccer is immers een meisjessport in het Noord-Amerikaanse land. De jongens proberen eerst baseball, basketbal of American Football. En als dat niet lekker loopt, is er altijd nog die meisjessport. Zo ook DaMarcus Beasley; een rap, zesjarig ventje die uiteindelijk dankzij zijn vader op het voetbalveld belandt. Broer Jamal speelt al bij de plaatselijke voetbalclub, dus daarmee slaat vaderlief twee vliegen in één klap. Dertig jaar later zegt DaMarcus na 120 interlands en vier World Cups het Amerikaanse voetbal vaarwel.
9 vergeten Nederlandse profs in dienst van Manchester City
De 11
Geld als water. Vorstelijk betaalde wereldsterren. Pep aan het roer. Manchester City behoort tot de absolute grootmachten van het hedendaagse voetbal. Maar niet eens zo heel lang geleden was de rijkste club ter wereld nog een echte arbeidersvereniging, op en neer pendelend tussen de divisies. Een warme thuishaven bovendien voor menig middelmatig prof uit de Lage Landen. We tellen er 9.
Joost Broerse – Op pad in Batavia Stad
Alle odes
Het is de zaterdag na Sinterklaas. Een perfect moment om in Batavia Stad te zijn, want er zijn weinig koopjesjagers. De sfeer is ontspannen in de winkelstraten, als ik plots een epische voetballer zie lopen. Het is Joost Broerse. Met 2 volle tassen van een bepaalde winkel in zijn hand.
