Bij een cadeautje voor een vrouw kom ik meestal uit bij Rituals, bonbons of een fles wijn. Dit keer is de keuze op het laatste gevallen en bij de slijter vind ik een rode Argentijn. ‘Inpakken, meneer?’ vraagt de verkoper. Ik reageer niet, want zijn bedrijfstenue leidt me af. Gall & Gall. Was er niet een voetballer die zo heette? Verrek, ja. Joop Gall.
Het zijn de spelers die hun club nimmer in de steek laten. De mannen die altijd voor hun ploeg strijden in zowel voor- als tegenspoed. De voetballers die niet zonder hun jeugdliefde kunnen en vice versa. Het zijn de vaandeldragers van onvoorwaardelijke clubliefde. Ze worden in de hedendaagse voetballerij met uitsterven bedreigd. Een voetballer die dit als geen ander kan beamen? Paul Matthijs.
Het staat bij veel voetballiefhebbers voor altijd op het netvlies gebrand. Sommigen worden er ’s nachts nog hevig zwetend door wakker. Er wordt ontzettend naar over gedroomd. In voetbalnachtmerries komt-ie bovengemiddeld vaak voor. Men wrijft soms over het eigen been als het incident ter sprake komt. Grimassen verschijnen op gezichten. Het is een zwarte bladzijde in de vaderlandse voetbalgeschiedenis. Inmiddels zijn bijna 14 jaar verstreken, maar de herinnering aan het beeld slijt nauwelijks. Ik heb het over de tackle van Spartaan Rachid Bouaouzan op Go Ahead Eagles-aanvaller Niels Kokmeijer.
In Nederland kennen we de klassieker tussen Ajax en Feyenoord, maar ook in de middenmoot worden er flinke rivaliteiten uitgevochten. NEC en Vitesse strijden al jarenlang om hegemonie in Oost-Gelderland. Wonend in Nijmegen wordt het je met de paplepel ingegoten: als het uit Arnhem kom, dan kan het niet veel zijn. Een échte Arnhemse volksjongen als Nicky Hofs in het eerste van Vitesse? Die is in 024 al helemaal niet welkom.
Buiten was het grauw en grijs, en er hing een waas van motregen. Binnen was de sfeer al niet veel beter. Een vruchteloze zoektocht op het wereldwijde web had geen inspiratie gebracht en het leek alsof alle epische voetballers uit mijn verleden waren beschreven, bezongen of begraven. Ik vervloekte de ongeschreven regel dat het gezicht van de Epische Voetballers geen ode mocht ontvangen. Toen ik het bijna wilde opgeven, bracht een typefout verlossing. Er is nog een Vierklau.
Het is een fenomeen dat me al sinds de aanstelling van Jan Wouters als coach bij Ajax mateloos fascineert: hoe stoere spelers kunnen veranderen in kleurloze trainers.
Ze zijn er niet veel, maar ze bestaan: mannen die niet van voetbal houden. In mijn vriendengroep zit er ook een. Elke keer dat het gesprek over voetbal gaat, begint hij glazig om zich heen te kijken, pakt zijn telefoon of gaapt overdreven. Bij EK’s en WK’s is-ie d’r wel altijd bij, juichend in het oranje. Maar de Eredivisie, daar haalt hij zijn schouders voor op. Soms mengt hij zich in het gesprek, als we in de kroeg weer eens de namen van vergeten vedetten als Ferdi Vierklau, Romeo van Aerde en Harris Huizingh opsommen. Dan roept hij steevast de naam van zijn Epische Voetballer: Peter Uneken.
