Als voetballer streef je naar het allerhoogste. Je wilt medailles pakken en trofeeën de lucht in tillen. In de prijzenkast van Fred Benson staan een kampioenschap, een beker, én een unieke prestatie. Lang niet slecht – stukken beter dan menig andere voetballer. Maar op papier klinkt dit beter dan hoe het in werkelijkheid allemaal is gegaan.
Guilty pleasures. Niemand ontkomt eraan. Vaak is de boosdoener de met synthesizer doordrenkte popmuziek uit de jaren tachtig. Zelden zijn voetballers de aanstichter van dit zorgwekkende fenomeen. Bijna twintig jaar geleden werd mijn zorgvuldig opgebouwde bestaan als voetbalfan opgeschrikt door een ongemakkelijke waarheid. Ik verafgoodde een speler van de aartsrivaal. De schuldige in kwestie? Dejan Stefanović.
Het weer wordt grijzer, de dagen korter. Witbiertjes op het terras maken plaats voor herfstbok bij de kachel. Boerenkool vervangt de zomerse salades en het gemoed wordt her en der wat somber. Er is geen ontkomen aan: de herfst van 2018 staat voor de deur en duwt zijn gure wind door de klepperende brievenbus. Het maakt me (nog) melancholischer dan gebruikelijk. De ode van deze week. Ik zet mij ertoe. Via de eindeloze hoeveelheid epische voetballers zoek ik naar iemand wiens naam een glimlach op mijn gezicht tovert. Al bij de A slaat de positiviteit toe. De goedlachse Martijn Meerdink is de epische voetballer van dienst.
We tekenen een willekeurige zondagavond, rond het begin van dit millennium: nieuw talent etaleert zich in de samenvatting van de toenmalige Holland Casino Eredivisie. Mijn oog valt op een lange verschijning, met buitendien lange manen die vakkundig bijeengehouden worden door een touwtje om het voorhoofd. Met Zuid-Europese flair positioneert de jonge spits zich in het vijandelijke strafschopgebied. Deze jongeling is vast en zeker weggeplukt bij een laagvlieger in de Italiaanse Serie B, hoor ik mezelf denken. Totdat het talent na de wedstrijd voor de camera verschijnt en het duel analyseert met een prodigieus oer-Haags accent. Calabro is de naam. Sandro Calabro.
Sinds de jaren ’90 zijn Australiërs graag geziene gasten in de Eredivisie. Op technische hoogstandjes zal je ze niet snel betrappen: wie een Aussie binnenhaalt, weet zich vooral verzekerd van een hardwerkende, goedlachse modelprof, zoals recent nog PSV met Trent Sainsbury. Er is één man die voor mij met kop en schouders boven al deze ‘blocks from Down Under’ uitsteekt: Brett Emerton, de granieten rechtsback die aan het begin van deze eeuw grootse successen viert bij Feyenoord en mij laat zien dat je als vleugelverdediger ook best leuke dingen kunt doen in het veld.
Het is augustus 2018 en de economie bloeit. Het aantal vacatures bereikt een recordhoogte, er zijn meer open functies dan ooit en van baan wisselen lijkt nu makkelijker dan ooit. In de voetballerij komt dit ook voor: zat spelers veranderen regelmatig van werkgever. Zoals Donny de Groot.
Het is de nachtmerrie van elke verdediger: een fatale terugspeelbal op de doelman. Ik kan erover meepraten. Op een steenkoude zaterdagochtend in december voltrekt zich een persoonlijk voetbaldrama. De pass is te kort, de keeper te laat en de spits te snel. Doelpunt. De noodlottige treffer komt binnen als een mokerslag: het oneindige spelplezier maakt plotsklaps plaats voor torenhoge prestatiedruk. In mijn hoofd transformeert het voetbalveld tot een verraderlijk moeras. De enige redder in nood die mij daar nog uit kan trekken? Zico Tumba.
