Het is augustus 2018 en de economie bloeit. Het aantal vacatures bereikt een recordhoogte, er zijn meer open functies dan ooit en van baan wisselen lijkt nu makkelijker dan ooit. In de voetballerij komt dit ook voor: zat spelers veranderen regelmatig van werkgever. Zoals Donny de Groot.
Het is de nachtmerrie van elke verdediger: een fatale terugspeelbal op de doelman. Ik kan erover meepraten. Op een steenkoude zaterdagochtend in december voltrekt zich een persoonlijk voetbaldrama. De pass is te kort, de keeper te laat en de spits te snel. Doelpunt. De noodlottige treffer komt binnen als een mokerslag: het oneindige spelplezier maakt plotsklaps plaats voor torenhoge prestatiedruk. In mijn hoofd transformeert het voetbalveld tot een verraderlijk moeras. De enige redder in nood die mij daar nog uit kan trekken? Zico Tumba.
Terwijl hier het kwik geregeld oploopt tot tropische temperaturen, slaat een groot deel van Nederland zijn vakantiedagen stuk over de grens. Een populaire bestemming voor pubers en jongvolwassenen? Chersonissos, de haast Hollandse enclave op Kreta. Friet van Piet, Hof van Holland en Senseo-verhuur, de Ik-hou-van-Holland-Nederlander hoeft er geen heimwee te hebben.
De kleedkamer is een ecosysteem op zich: de jonkies poetsen de schoenen van de vedettes, de aanvoerder heeft altijd het laatste woord en schuine voetbalgrappen zijn schering en inslag. Als je niet aan alle voorwaarden van een prototype voetballer voldoet, ben je al snel de pineut. De bikkelharde kleedkamer in combinatie met de ongekende prestatiedruk van buitenaf wordt sommige broodvoetballers te veel. Zo ook voor gewezen toptalent Jordi Hoogstrate, die zijn immense belofte nooit volledig inlost.
Wereldkampioen worden als spits zónder te scoren. Met lede ogen zie ik hoe Olivier Giroud het dit jaar voor elkaar krijgt in Rusland. De bal tussen de palen schieten is al teveel gevraagd voor de Franse aanvaller, maar daarom heeft bondscoach Didier Deschamps hem ook niet opgesteld. Hij geeft Giroud maar één taak mee: minimaal twee verdedigers bezighouden met zijn onbeholpen gebeuk, zodat zijn watervlugge ploegmaats zich naar de eindoverwinning kunnen dartelen. Precies de succesformule die de voormalige trainers van Maikel Renfurm maar al te graag toepasten.
Voetbal en alcohol zijn een gouden combinatie. Als speler kijk ik soms al tijdens de wedstrijden uit naar ‘de derde helft’, die wat mij betreft niet lang genoeg kan duren. Van profvoetballers wordt juist een gezonde leefstijl verwacht. Alcohol drinken doe je als prof bij hoge uitzondering – als je het doet, dan in de zomer- of winterstop. En dit is waar het mis is gegaan voor Jacob Lensky.
Het is juni 2008. Nederland druipt af. We zijn zojuist ten onder gegaan tegen de stugge Russen. Guus Hiddink vormt het meesterbrein achter de onvermoeibare vechtmachine uit Oost-Europa. Zhirkov. Akinfeev. Arshavin. Ze spoken weken na het sportieve debacle nog door mijn hoofd. Er is één ding duidelijk geworden. Russische voetballers en ondergetekende: het zal nooit een gelukkig voetbalhuwelijk worden. Hoe anders was dat elf jaar daarvoor. Toen de liefde nog springlevend was, dankzij die ene man uit Krasnodar. Dmitri Khokhlov.
